Głównym celem tworzenia miotu powinien być rozwój rasy w ogólnym pojęciu, a w szczególności twojej „hodowli”. W tym celu ci, którzy zawsze używają własnych reproduktorów na własne suki i powtarzają mioty, z których nie wynikło nic szczególnie dobrego, powinni chyba poddać w wątpliwość swoje motywy lub wiedzę.
Należy zatrzymać szczenię tylko wtedy, gdy istnieją przesłanki, że w wieku dorosłym będzie ono lepsze od matki. Jeśli nie, to błędem jest zatrzymywanie szczeniaka tylko ze względów sentymentalnych. Jeśli miot jest znośny, ale nie ma w nim nic, co mogłoby posłużyć za dalszy materiał hodowlany w twoim programie, rozsądnie jest sprzedać cały miot.
Jeśli miot został wyhodowany w celu poprawy określonych cech, należy szukać tych cech w miocie. Nie zawsze jest to łatwe. Takie cechy, jak kształt zadu, stają się oczywiste dopiero, gdy szczenię jest już dość dojrzałe. Inne cechy, takie jak proporcje, kształt głowy i kątowanie, mogą być widoczne dla doświadczonego oka już w wieku 8 tygodni.
Dobrym pomysłem jest prowadzenie notatek dotyczących rozwoju szczeniąt od urodzenia do 8 tygodnia życia. Przydatne są nagrania filmowe, dzięki którym istnieje rzeczywisty zapis który z czasem będzie można porównać z dorosłymi psami. Mając rzetelne dane, hodowca nauczy się odróżniać szczenięta obiecujące od tych, które nadają się dla zwierząt domowych. Selekcja szczeniąt nie jest nauką ścisłą i raczej się taką nie stanie – zawsze znajdą się szczenięta, które Cię zaskoczą.
Oczywiście nie da się przewidzieć takich rzeczy jak nieprawidłowy zgryz czy braki w uzębieniu, ale doświadczony hodowca powinien być w stanie wskazać w miocie szczenięta, które będą miały prawidłowe proporcje, kątowanie i głowy.
(M B Willis – fragment z 1992 r.)
(Tłumaczenie fragmentu – Marsellus Małachowski)